هنر ایرانی و بی‌هنری اسرائیلی
گودرز صادقی هشجین
دیشب (10 مهر 1403) 200 فروند موشک بالستیک (پرتابشی) از سوی «ایران» به قلب «اسرائیل» شلیک شد و به رویت همگان تعداد قابل توجهی از آنها به اهداف خود اصابت کردند. «موشک بالستیک»، برخلاف تصور عامه، ساده‌ترین نوع موشک است که مانند گلوله‌ی توپ یا خمپاره وقتی که شلیک شد محل اصابتش بر اساس قوانین فیزیک غیرقابل تغییر است. موشک بالستیک بر اساس زاویه‌ی شلیک و میزان «خرج» یا سوخت آن راه خودش را بدون امکان کنترل طی می‌کند. بنابراین، اگر موشک از استانداردهای لازم برخوردار نباشد، ممکن است زودتر یا دیرتر فرود آید و به محلی نرسیده به هدف یا بعد از آن اصابت کند. کوچک‌ترین خطا در ساخت این نوع موشک‌ها و اشتباه محاسباتی در هدف‌گذاری در هنگام شلیک می‌تواند به اصابت آن به اماکن عمومی و منازل مسکونی ختم بشود. این اتفاقی بود که نیفتاد و حتی یک زن یا یک کودک اسرائیلی کشته نشد. این عملیات ما را به یاد «جنگ شهرها» در طول «دفاع مقدس» می‌اندازد که ایرانی‌ها (برخلاف دشمن بعثی) پیشاپیش مردم شهرهای هدف در خاک عراق را مطلع می‌کردند تا بی‌گناهی کشته نشود. چنین رهیافتی در جنگ یک کار اخلاقی و فرهنگی است تا مردم عادی و غیرنظامی بدانند که ایران و ایرانی آدمکش نیست و در همین حد هم از روی ناچاری دست به سلاح برده است. طبیعتا کینه‌ای به دل گرفته نمی‌شود چون مادری داغدار فرزندش نیست.
در مقابل، اسرائیل تنها برای کشتن یک یا چند نفر معدود از رهبران «گروه‌های مقاومت» ده‌ها مدرسه و بیمارستان و مجتمع مسکونی را به گلوله می‌بندد و صدها زن و کودک و پیر و جوان را به خاک و خون می‌کشد تا شاید در میان آنها «سید حسن» یا فرد دیگری هم کشته شود! این میزان از سبعیت در میان جانوران وحشی هم نادر است. طبیعی است که چنان سبعیتی خود دنیایی از انسان‌ها را بر علیه رژیم اسرائیل بسیج بکند و آبروی آنها را در جهان صلح طلب از بین ببرد. وقتی «مافیای ایتالیا» قصد سرقت از بانکی را داشته باشد نقشه‌ی عملیات را طوری می‌چیند که حتی‌الامکان افرادی همچون نگهبانان کشته نشوند. حتی گروه‌های تروریستی و سازمان‌های چریکی مسلح هم کارشان را به اصطلاح «تمیز» و «ترور» را با حداقل تلفات انجام می‌دهند. جا دارد پرسیده شود که گناه چهل و دو هزار نفر شهروند عادی در «غزه» چیست که «اسرائیل» آنها را به خاطر جرمی که مرتکب نشده‌اند به خاک و خون می‌کشد؟
ممکن است افرادی «اسرائیل» را به خاطر پیشرفت‌های علمی و تکنولوژیکی آن بستایند ولی واقعیت این است که «اسرائیل» از جمله‌ی بدبخت‌ترین کشورهای دنیاست. هشتاد سال از تاسیس آن رژیم می‌گذرد و تمام این مدت با جنگ و درگیری و سرکوب و شماتت و محکومیت و نفرت عمومی همراه بوده است. رنجی که «قاتل» می‌برد کمتر از رنج «مقتول» نیست!
دنیا باید بداند که «ایرانی» قاتل نیست و ملت فرهمند ما به زیور مهرورزی و مهربانی آراسته است. زنده باد ایران
