زبان‌های شیرین و دل‌های سیاه
گودرز صادقی هشجین
جلاد خون آشام عراق، «صدام حسین» گفته بود: «اگر تقدیر مرگ را نوشته است، پس بگذار مرگ در راهی بزرگ باشد». از قاتل بالفطره عالم و آدم، «آدولف هیتلر» نیز نقل است که: «انسانی بزرگ است که در دل تاریکی نیز چراغی برای دیگران روشن کند». رفیق شفیق و خودشیفته‌ی او، «بنیتو موسولینی» نیز سخنانی از این دست دارد، از جمله: «زندگی همچون شعله‌ای است که اگر با شجاعت نگهش نداری، در باد خاموش می‌شود». «آگوستو پینوشه»، دیکتاتور و حاکم معروف شیلی که آزادی و دموکراسی را در آن کشور به فنا داد گفته بود: «شجاعت یعنی ایستادن در مسیر درست، حتی وقتی همه جا تاریک است». سرانجام اشاره‌ای هم بکنیم به یکی از فرمایشات گهربار «کیم ایل سونگ»، بنیانگزار جمهوری دموکراتیک خلق کره که خود را خدا می‌دانست، چه زیبا گفته است که: «هر قطره‌ی تلاش و امید، شکوفه‌ای است در باغ زندگی».
از این دست سخنان شیرین و نغز از دیکتاتورهای خون‌خوار عالم باز هم فراوان یافت می‌شود ولی اطاله‌ی کلام بیش از این جایز نیست. اگر گویندگان جملات و عبارات را معرفی نکرده بودم، شاید بعضی از دوستان تصور می‌کردند که آنها جملاتی از افلاطون، کنفوسیوس و یا احیانا از کوروش کبیر صادر شده‌اند! به دیکتاتورها نمی‌آید اینگونه شاعرانه سخن بگویند و با احساس. لیکن، می‌بینید که گفته‌اند، آن هم در اوج اقتداری زورمدارانه و در میانه ستم‌ها و آدم‌کشی ها.
هنوز هم از این سخنان گفته می‌شود و گاهی اغوا می‌شویم. اگر گوینده ظالمی حی و حاضر باشد و ما بر ستمکاری‌اش شاهد و ناظر، طبیعی است که گول نخوریم. لیکن، اگر گوینده در موضع ضعف و محکومیت باشد و نه در موضع قدرت و حاکمیت، گول خوردن ما غیرعادی نیست. بسیاری از انقلابیون آزادی‌خواه و روشنفکران بزرگ پس از رسیدن به قدرت به ضد خود تبدیل شده‌اند. یکی از آنها پزشکی تحصیل‌کرده‌ی دانشگاه میشیگان به نام «فرانسوا دووالیه» بود که به خاطر تشبثات مهرورزانه‌اش به «پاپا» مشهور بود. او از سال ۱۹۵۷ تا ۱۹۷۱ به مدت ۱۴ سال در هائیتی در راس قدرت بود. او خود را رئیس‌جمهور مادام‌العمر اعلام کرده بود، مردی شد شخصیت‌پرست، دیکتاتور و سرکوب‌گر. در دوران حکومت او هزاران نفر شکنجه یا کشته شدند و میلیون‌ها مرد و زن در وحشت و اضطراب سر کردند.
مرد را باید در دوران قدرت شناخت و نه در دوران ضعف اگر چه مبارزی درخشان باشد. کسانی هستند که در دوران ضعف دم از روشن‌فکری و آزادی‌خواهی می‌زنند و با جملات زیبا فریب‌مان می‌دهند. برخی از آنها اگر به قدرت برسند، شاید ما را به جایی ببرند که در فراق دیکتاتورهای قدیمی اشک ندامت بریزیم… شاید!
